Ειδικότερα, όπως προέκυψε από την έρευνα, οι μέλισσες δαγκώνουν τα ζώα που είναι πάρα πολύ μικρά για να τσιμπήσουν, όπως για παράδειγμα κάποια παρασιτικά ακάρεα, κάτι που δεν ήταν γνωστό μέχρι σήμερα.
Όπως και στην περίπτωση του φιδιού, το δάγκωμα της μέλισσας περιέχει ένα φυσικό αναισθητικό που παραλύει το θύμα ώστε να μπορέσει να το κουβαλήσει ευκολότερα έξω από την κυψέλη.
Τα ευρήματα της έρευνας, που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση PLOS ONE, εκτιμάται ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην ανεύρεση λύσεων για την καταπολέμηση άλλων παρασίτων που πλήττουν τον ευρύτερο πληθυσμό των μελισσών.
«Τα ευρήματα θα οδηγήσουν στον επαναπροσδιορισμό των αμυντικών μηχανισμών των μελισσών και θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη φυσικών αναισθητικών χαμηλής τοξικότητας για ανθρώπους και ζώα», τόνισε σε δηλώσεις του ο κ. Παπαχριστοφόρου.
Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές στο πλαίσιο της μελέτης τους, όταν η μέλισσα δαγκώνει το θύμα της εκκρίνεται μια φυσική ουσία που ονομάζεται 2-επτανόνη (2-H) και έχει αναισθητικές ιδιότητες.
«Όπως και το φίδι, η μέλισσα δαγκώνει τον εχθρό της και στη συνέχεια εκκρίνει 2-επτανόνη στην πληγή για να τον αναισθητοποιήσει. Αυτό τη βοηθά να απομακρύνει τον εχθρό από την κυψέλη και αποτελεί πολύ αποτελεσματικό αμυντικό μηχανισμό για την καταπολέμηση παρασίτων όπως οι προνύμφες και τα ακάρεα», επισημαίνεται στη μελέτη.
Οι επιστήμονες θεωρούν τα ευρήματα εξαιρετικής σημασίας καθώς δεν συμβάλλουν μόνο στη βιολογική γνώση αλλά ανοίγουν δρόμους για την ανάπτυξη φυσικών αναισθητικών τοπικής χρήσης. Πηγή: econews.gr
