
Το εν λόγω σύστημα δεν ενισχύει το λέιζερ, αλλά αυξάνει τη δυνατότητα ανίχνευσης παλμών λέιζερ σε μεγάλες αποστάσεις μέσω της χρήσης ενεργητικών, συγχρονισμένων πομποδεκτών (ένας σε κάθε «άκρη» της απόστασης προς μέτρηση) που είναι σε θέση να στείλουν και να λάβουν παλμούς. Μιλώντας στο Phys.org, ο Κέβιν Μπέρνμπαουμ, ένας εκ των επιστημόνων του προγράμματος είπε πως « το κλειδί είναι να έχεις έναν πολύ ευαίσθητο δέκτη και μία μέθοδο να διακρίνεις τα φωτόνια του σήματος από όλο το φως που υπάρχει στο φόντο».
Μέχρι τώρα, το σύστημα έχει δοκιμαστεί μόνο στη Γη, αλλά οι δημιουργοί του ελπίζουν να το δοκιμάσουν και σε μεγάλες αποστάσεις, καθώς η μέθοδος αυτή θα μπορούσε να ρυθμιστεί/ μεταβληθεί ανάλογα για κάθε απόσταση, μέσω της αύξησης του μεγέθους των τηλεσκοπίων που χρησιμοποιούνται. Μία από τις πιθανές χρήσεις της νέας τεχνολογίας θα μπορούσε να είναι στην εξέταση της σύνθεσης του εσωτερικού του Άρη.
Οι επιδόσεις του συγκεκριμένου συστήματος λέιζερ υψηλής ακριβείας εκτιμάται πως θα είναι τουλάχιστον τρεις φορές ανώτερες από τα σημερινά συστήματα αιχμής. Οι επιστήμονες του προγράμματος (Γιτζιάνγκ Τσεν, Κέβιν Μπέρνμπαουμ, Χαμίντ Χεμάτι) δημοσίευσαν τη μελέτη τους στο Applied Physics Letters. Πηγή: naftemporiki.gr